Seks dla mężczyzn, seks dla kobiet

Voca Ilnicka: Współczesna kultura, media sugerują wszystkim kobietom, nawet tym, które mogą uchodzić za posągowe piękności, że jest z nimi coś nie tak – a to jakaś zmarszczka, a to dwa centymetry w pasie za dużo, a to zęby nie oślepiają bielą. Pewnie każda z nas po przejrzeniu tzw. kobiecego pisma, gdzie chociażby zobaczyła nagłówki: ujędrnij!, odchudź!, zamaskuj! itd., pomyślała sobie: może faktycznie powinnam? Dlaczego ja się tym nie interesuję? Jak mogę żyć z rozstępami i się ich nie wstydzić?

Gdybyśmy poświęcały tyle czasu, ile umiemy poświęcić pielęgnacji skóry, na coś innego – np. rozwój osobisty, problem braku akceptacji pewnie by nie istniał. Bo każda miałaby świadomość, że ja to nie tylko moje ciało. Kobieta, która może być dumna ze swoich osiągnięć, może się skupić na czymś innym niż tylko ciele – opakowaniu.

Voca Ilnicka: Jedną z rzeczy, którą możemy zrobić na początek, to odciąć się od tych wszystkich mącących nasz spokój informacji – wyrzucić kolorowe magazyny, nie wchodzić na plotkarskie portale, nie oglądać telewizji śniadaniowej. Spojrzeć na ten świat krytycznie. Obejrzeć króciutki dokument „Delikatnie nas zabijają” – dostrzec absurdy mediów produkujące niewystępujący w naturze ideał – bo nie ma  wysokich, szczupłych kobiet o dużych piersiach. Albo jesteś szczupła i wysoka, albo masz duży biust.

Drugą rzeczą psującą nasz kontakt z ciałem jest pruderia i niektóre formy religijności. Jeśli od dziecka słyszymy, że mamy się wstydzić ciała, że ciało jest złe, że nagość jest zła i że tylko dusza jest czysta, że tylko jej watro poświęcać uwagę, to jak mamy swoje ciało pokochać? Często w ogóle go nie szanujemy, ciało jest wrogiem. Wrogiem może być brzuch, mały biust, cokolwiek. Kobieta patrzy w lustro i zamiast pomyśleć sobie: kocham cię, jesteś wyjątkowa, myśli: wyglądam okropnie, nie mogę na siebie patrzeć. 

Voca Ilnicka: Psycholog Nathaniel Branden w książce „6 filarów poczucia własnej wartości” podaje przykład prostego ćwiczenia na akceptację ciała. Należy stanąć przed lustrem, najlepiej nago i przyjrzeć się uważnie wszystkim jego częściom, odczuwając swoje emocje. Poświęcić na to kilka minut, powtarzając zdanie: „pomimo defektów i niedoskonałości akceptuję siebie bez zastrzeżeń i całkowicie”. Dwa tygodnie robienia tego ćwiczenia powinno przynieść dobry efekt.

Skupia się on też na definicji akceptacji. Niektórym wydaje się, że akceptacja ciała to jego polubienie. Nie, to tylko przyznanie przed sobą, że jest jakie jest i że jest moje. Niezaprzeczanie faktom. Dla wielu osób być może samo stanięcie przed lustrem, gdy unikają nawet oglądania swojej twarzy, będzie wyzwaniem. Ale warto je podjąć. Dopiero wtedy, gdy zobaczymy, jak wyglądamy – będziemy mogły racjonalnie ocenić, czego faktycznie potrzebujemy. Czasem zamiast odchudzania, operacji itp. wystarczy tylko odrobina czułości, której dla siebie nie mamy. Warto patrzeć na siebie z wyrozumiałością i czułością, być swoją przyjaciółką, a nie katem. Przecież w przyjaciółce umiemy dostrzec wiele piękna, nawet gdy ona sama narzeka, że wygląda, jak strach na wróble.

Voca Ilnicka: Najpierw trzeba dać sobie przyzwolenie na poznawanie siebie – swojego ciała i pragnień. Kobiety, nawet dorosłe, takiego przyzwolenia nie mają. Jako dziewczynki słyszymy „nie dotykaj się tam”, „nie interesuj się tym”, „dziewczynki takie nie są”, „to robią tylko niegrzeczne chłopaki” – to przekonanie, że nasze ciało nie należy do nas, a naszą seksualność ktoś obudzi, gdy będziemy dorosłe, często zostaje nam na całe życie, o ile świadomie tego nie zmienimy. Nastolatki nie mają prawa do masturbacji, interesowania się seksualnością, nawet miesiączka jest tematem tabu. Mają na wszystko poczekać do ślubu. Wtedy to mąż staje się tym, który „reglamentuje” kobiecie przyjemność. W niektórych związkach panuje niepisana zasada: żono, możesz się masturbować, ale tylko, gdy ja mogę na to patrzeć, możesz używać wibratora, ale tylko w czasie seksu ze mną itp. Czasami mężczyźni są zazdrośni o kobiecą przyjemność, a czasami kobiety uważają, że seks solo – gdy jesteśmy w związku – po prostu nie wypada! Jak mogę się interesować swoją waginą, łechtaczką, jak mogę sama dawać sobie orgazmy? Skoro od dzieciństwa przestrzegano mnie przed zainteresowaniem i swobodą w tej sferze, jak mam to teraz robić? Często nawet tego nie chcę!

Więc przyzwolenie jest podstawą. Musimy sobie uświadomić, że moje ciało jest tylko moją własnością. Nikt – ani ginekolog, ani najwspanialszy mąż nie ma prawa mnie dotknąć, o ile ja mu na to wyraźnej zgody nie dam. Moje ciało jest tylko moje. Moja wagina jest tylko moja. Mogę z nią robić, co chcę i nikomu nic do tego.

Świadomość ciała i potrzeb bierze się z praktyki i eksperymentów. Nie wiesz, że coś lubisz, dopóki tego nie spróbujesz. Jeśli od lat poświęcasz sobie czas i uwagę, jesteś refleksyjna, dajesz sobie sama przyjemność i orgazmy, to wiesz, co lubisz i czego chcesz. Jeśli przez lata żyłaś „zwolniona” z seksualności, nie nabierzesz doskonałej świadomości ciała tylko dlatego, że uprawiasz z kimś seks. Owszem, dużo może ci to dać, ale to nie wszystko. Wiele kobiet zastanawia się – dlaczego nie mam orgazmu? Myśli: pewnie to jego wina, on jest beznadziejnym kochankiem, nic mu się nie chce. A czy ty sama ze sobą miałaś orgazm? Nie? I masz odpowiedź – wymagasz od niego, żeby lepiej znał twoje ciało, niż ty sama. Takie myślenie to efekt wielu lat zniechęcania dziewczynek do poznawania ciał i chowania ich w micie „księcia, który budzi seksualność jednym pocałunkiem”. Z badań Shere Hite jeszcze z lat 70. wynika, że tylko 30% kobiet może osiągnąć orgazm na skutek tylko i wyłącznie penetracji. Czyli grubo ponad połowa potrzebuje do orgazmu innego rodzaju stymulacji niż sam stosunek genitalny. Kobiety, które mają doświadczenia autoerotyczne, wiedzą że orgazm jest łatwy. I że dla wielu z nas sam stosunek to za mało. Nie ma w tym winy mężczyzny. Jest tylko niewiedza. Jeśli mężczyzna proponuje np. seks oralny, a kobieta się wzdraga, bo to dla niej obrzydliwe albo wstydliwe, obrzydzenie wynika z nieznajomości własnej anatomii. Krocze nie jest kloaką, w której miesza się krew, mocz i kał. Kobieta, która się masturbuje, wie, że tak nie jest, bo wie, jak jej krocze wygląda, dlatego nie jest dla niej ani obrzydliwe, ani wstydliwe.

Jednym z narzędzi poznawania ciała są gadżety erotyczne. Inaczej reagujemy na dotyk dłoni, języka, penisa, tkaniny, wody – inaczej na dotyk dildo czy wibracje. Warto choćby w celach poznawczych sięgnąć po wibrator. Być może jeśli nigdy nie miałaś orgazmu, teraz ci się uda. Czasem tak bywa. Nie mówię, że każda kobieta ma obowiązek użycia wibratora i że jest on remedium na wszystko. Jest tylko środkiem do lepszego poznania siebie. Jeśli nie masz ochoty na gadżety – odpuść sobie. Pamiętaj, że gadżet to może być czasem też piórko, kawałek futerka, kostka lodu – nie tylko to, co kupuje się w sex shopach.

Oprócz ciała warto poznawać także ducha. Niektóre kobiety dają sobie przyzwolenie na masturbację, ale nie na fantazjowanie, snucie erotycznych scenariuszy, czy obcowanie z pornografią. A przecież to mózg jest najważniejszym erotycznym organem. Marz śmiało! Bądź świadoma swoich fantazji – co nie znaczy, że od razu musisz się nimi dzielić z partnerem / partnerką czy też je realizować. Pornografia też jest dla ludzi – jeśli masz ochotę zobaczyć, jaka jest, zrób to. Jesteś dorosła, to ty decydujesz. To nie musi być od razu film porno, jest także literatura erotyczna i pornograficzna, opowiadania dostępne w internecie, obrazy, rzeźby, rysunki. Nie możesz patrzeć na  realistyczne filmy porno, ale coś cię do tego ciągnie? Sięgnij po rysunkowe, np. hentai.

Voca Ilnicka: To kwestia myśli. Jeśli nie mamy świadomości, jak formatowana jest nasza seksualność, z iloma negatywnymi komunikatami na temat ciała, seksualności i seksu się spotykamy, wstyd wydaje się nam naturalny. Musimy mieć wiedzę, dokonać paru operacji myślowych, spojrzeć sobie w oczy i powiedzieć, co naprawdę myślimy, czego chcemy. A potem to robić, innej drogi nie ma.

Czasem, gdy już to zrobimy, okazuje się, że nie było tak strasznie, a nawet… było całkiem łatwo. I że ta wolność od wstydu jest cudowna. Na warsztatach, które prowadzę, które dotyczą mówienia o seksualności, czasem okazuje się, że jednak można wypowiedzieć to, co często przez lata nie przechodziło nam przez gardło. Dobrą terapią na przełamywanie wstydu i oswajanie seksualności jest lektura „Monologów waginy” lub – obejrzenie ich w teatrze. „Monologi waginy” to zbiór historii różnych kobiet, które po latach wstydu i milczenia opowiedziały swoje historie dotyczące seksualności. Ważne jest, że są tam nie tylko historie dotyczące seksu. Seksu się już tak nie wstydzimy. Wstydzimy się tego, co seksualne, a co seksem nie zawsze jest – swoich myśli, pragnień, ciała, reakcji organizmu. Często tego, że jesteśmy kobietami i mamy waginę – część, którą kochamy, drogą nam, o której nikomu nie możemy nic powiedzieć. Nawet sobie. Bo to „niepoważne i w ogóle śmieszne”, tak się na nią rozczulać.

Kobiece ciało przez wieki było przedstawiane jako gorsze, brudne, grzeszne, wstydliwe. Stąd ten wstyd. My się wstydzimy nawet naturalnych procesów, takich jak miesiączka. Reklamy tylko to zawstydzenie potęgują – musisz mieć tak cienką podpaskę, jak papierek, żeby nikt tego „hańbiącego” faktu nie wykrył. Często dowiadujemy się, że nawet karmienie piersią jest niestosowne, obrzydliwe. Sto lat temu pokazywanie się w towarzystwie w zaawansowanej ciąży było niestosowne, bo świadczyło o „grzechu”, którego kobieta się dopuściła.

Gdybyśmy wiedziały, że wagina była kiedyś jednym z najbardziej cenionych i szanowanych obiektów, że wręcz istniał jej kult, ludzie się do niej modlili, nosili amulety w jej kształcie, rysowali ją na skałach i czcili w świątyniach – czy dziś uważałybyśmy, że katolicki podział ciała na części wstydliwe i inne, który przeniknął naszą kulturę, ma rację bytu? A przecież my przez wieki musiałyśmy się naszych części intymnych wstydzić. Wprost były nazywane wstydliwymi: od czego pochodzi nazwa srom czy wargi sromowe? Język polski wciąż przechowuje te niedobre skojarzenia. Ale weźmy nazwę waginy z sanskrytu – joni – co znaczy: święta przestrzeń. Będziesz się wstydziła tego, że twoja wagina jest świętą przestrzenią, źródłem i bramą życia? Poświęciłabyś jej więcej należytej uwagi.

---