Warsztaty: Zmiana w polu: sztuczne poronienie. Nasze emocje, nasze doświadczenia, nasz język

Ja od dziecka na katechezie słyszałam, że NIE WOLNO, że GRZECH i wiele zdecydowanie gorszych rzeczy. Ta bezrefleksyjność została mi w głowie na lata. I mimo że przyznawałam prawo decyzji innym kobietom, to sobie nie, no bo jak to tak? Dopiero pod koniec studiów zaczęłam samodzielnie myśleć. Pomogła mi w tym Simone de  Beauvoir. 🙂

Marzy mi się otwarcie przestrzeni do rozmowy o tym kobiecym doświadczeniu przerwania ciąży. Jak to jest? Co to zmienia w Tobie, w Twoim życiu, w Twoim otoczeniu? Czego się o sobie uczysz, podejmując decyzję o donoszeniu lub przerwaniu ciąży?

Wielokrotnie słyszałam, że kobieta „powinna” donosić ciążę, a jak nie chce wychowywać dziecka, to oddać je do adopcji. Bo skutki przerwania ciąży pozostawiają nieodwracalne ślady w psychice. Bo można żałować, mieć depresję itp. Potem doczytałam się, że wszystkie negatywne skutki powiązane są nie z tym, że doszło do sztucznego poronienia, ale z tym, że zaszczuta, samotna, napiętnowana kobieta czuje się jak zbrodniarka i nie może z nikim o swoim doświadczeniu porozmawiać. Mimo że znam całe setki kobiet i w moim życiu ten temat nie pojawiał się zbyt często. Jakoś go nie ma. Czy to dlatego, że w XXI wieku kobiety nie przerywają ciąż, czy dlatego, że potem się kryją ze swoimi decyzjami? Czy to dlatego, że temat dotyczy w większości KOBIECEGO CIAŁA? Jak to by było, gdyby i mężczyźni w ręku (w ciele!) mieli taką możliwość: rodzić lub ronić? Jest takie trochę ironiczne powiedzenie, że gdyby mężczyźni zachodzili w ciąże, aborcja byłaby sakramentem. Brzmi to może trochę zaczepnie, ale jakby wyglądał ten świat, gdyby decyzja o przerwaniu ciąży też by była uznawana za świętą? Gdyby powszechnie uznano, że decyzja kobiety jest święta, bo ona sama umie zdecydować najlepiej, bo największy ma kontakt z sobą i z tym, co się w niej dzieje, więc na podstawie wszystkich przesłanek – jeśli podejmuje decyzję o przerwaniu ciąży – to musi mieć dla tego odpowiednie powody?

Tylko kilka koleżanek mówiło o swojej decyzji o przerwaniu ciąży. Tylko kilku kolegów o tym, że mniej więcej w wieku 18-19 lat byli ze swoimi dziewczynami w tym doświadczeniu, szukając dla nich możliwości i pieniędzy. Tylko siostra kolegi z pracy, która była w ciąży pozamacicznej…

Gdy myślę o tej zmowie milczenia, tak mi smutno i przykro, że przerwanie ciąży to kolejne doświadczenie, które się ukrywa. A przecież tak niełatwo podjąć jakąkolwiek decyzję, gdy nie ma się jakiegokolwiek punktu odniesienia. Bo gdzie jest ten punkt? W bohaterce serialu, która będąc w ciąży, uznała, że lepsze samobójstwo niż niechciane dziecko i zatruła się gazem? Oczywiście – odratowano ją, ale ciążę straciła. Czyli to „nie była aborcja”, tylko nieszczęśliwy zbieg okoliczności – szczęśliwy dla Polaków i Polek, którzy nie muszą się mierzyć z tematem aborcji. Szczęśliwy dla scenarzystów serialu M jak miłość, którzy „sprytnie obeszli” polskie prawo?

Smutno, smutno. I chociaż są tematy „fajniejsze”, to cieszę się na jutrzejsze spotkanie z kobietami i mężczyznami, którzy chcą porozmawiać i pobyć z tym, co temat aborcji im robi. Czuję, że coś dobrego może się wydarzyć. Naprawdę. Już nas trochę jest na to spotkanie, ale jeszcze można się dopisać.

https://www.facebook.com/events/1728652997392879/