Nat Gru
Przyznaję, jako nastolatka padłam ofiarą tak zwanego mitu orgazmu. Zaznaczam – kobiecego orgazmu, bo bajka o męskim była krótka i dobrze znana – ten bez wyjątku pojawia się zawsze. Jako dwudziestoparolatka przekonałam się, że w świecie orgazmicznego mitu funkcjonują również mężczyźni. Zaczęło się od niewinnej z pozoru rozmowy…
Byłam wówczas w bardzo świeżej relacji z mężczyzną, któremu (początkowo) mówienie o sprawach seksualności przychodziło z trudem. Wypracowaliśmy więc wspólny język potrzebnych i użytecznych pojęć dla tej sfery, co zresztą ułatwia sprawę, jeżeli ogólnie przyjęte z trudem przechodzą przez gardło. Orgazm również dostał właściwe sobie imię: „Big O”. W sytuacji zupełnie nie-łóżkowej mężczyzna ów zapytał: „Czy miałaś już?”. Z kontekstu rozmowy trudno było mi wywnioskować, co już mogłam mieć, więc poprosiłam o doprecyzowanie: „Ale co?”. „Big O” – padła odpowiedź. Z umiłowania do konkretów zapytałam jeszcze: „Ale masz na myśli, że z tobą czy kiedykolwiek?”. Chodziło o to pierwsze. Zgodnie z prawdą, odpowiedziałam, że nie i od razu poczułam się zobowiązana wyjaśnić, a raczej przekonać rozmówcę, że czerpię radość z samej bliskości, że przecież to nie cel, choć przyznaję – fajnie, kiedy się pojawia. Dodałam też uspokajająco: „w końcu pewnie przyjdzie”.
Prawda jest jednak taka, że gdybym nie wzięła spraw w swoje ręce, to czekałabym na ten orgazm, jak na Godota. Uświadomiłam sobie, że dopóki nie pokażę lub nie powiem, co sprawia mi przyjemność i czego naprawdę potrzebuję, aby orgazm przyszedł, to za każdym razem pytana o „Big O” będę przecząco kręcić głową. Przez jakiś czas nawet łudziłam się, że może ta druga strona się domyśli, żeby spróbować czegoś nowego, skoro stary i najwidoczniej sprawdzony schemat w tym wypadku zawodzi, ale zarzut rzucony pod moim adresem: „To nie jest normalne, że nie masz orgazmu. Jesteś młoda, zdrowa, może to coś z twoją psychiką jest nie tak?” utwierdził mnie w przekonaniu, że raczej nie ma na co liczyć. Dopiero wtedy odważyłam się powiedzieć, że po pierwsze – nie dam sobie wmówić, że jestem nienormalna, bo nie mam orgazmów (i, moje drogie, też sobie nigdy nie dajcie!), a po drugie – może czas zmienić technikę, skoro ta zawodzi?
Okazało się wówczas, że mój partner był święcie przekonany, że kobiecie do orgazmu potrzeba jedynie penetracji. W jego głowie tkwiła również jakże piękna wizja równoczesnego szczytowania oraz pokutował mit, że jeżeli partnerka raz dojdzie, to już pozamiatane i nie ma mowy o dalszej zabawie. Zamiast jednak rozmawiać z bezpośrednią uczestniczką tych erotycznych igrzysk, wolał przetrząsnąć fora internetowe i zajrzeć do quasi-fachowej literatury traktującej o duchowości i odblokowywaniu uwięzionej energii seksualnej.
Przypomniałam sobie wtedy, jak wiele mitów miało wpływ na moje życie seksualne, gdy byłam jeszcze nastolatką. Historie o „pierwszych razach” w czasopismach młodzieżowych obiecywały fajerwerki przy pierwszym seksie (i przy każdym kolejnym też), rozstępowanie się ziemi, spadanie w otchłań i zalewającą falę rozkoszy (brak któregokolwiek z czynników był jasnym wyznacznikiem, że to nie orgazm). Szczytowanie w wyniku masturbacji miało być niepełne i w ogóle niepotrzebne, bo marnowało tylko cenne orgazmy z ograniczonej (sic!) puli, którą ma każdy człowiek i jak ją wyczerpie, to mogiła. Dopiero partnera i to nie byle jakiego, ale swoją wielką, prawdziwą i jedyną miłość, należało uczynić odpowiedzialnym za zaistnienie orgazmów. Ktoś miał jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki czy ręki sprawić, że dowiem się, co naprawdę sprawia mi przyjemność. Ba, masturbacja miała spowodować, że przyzwyczaję się do jednego typu pieszczot i później tylko one będą gwarantem orgazmu. A jak nie będę miała orgazmu, to będzie znaczyło, że jestem dziwna. Ot, błędne koło.
Pewnego dnia, w czasach licealnych, na zajęciach z tak zwanego WDŻ (dobrze przygotowanego, co bywa wyjątkiem), usłyszałam kluczowe zdanie, które zapamiętałam, jak żadne inne: „Pamiętajcie, że same dla siebie jesteście najważniejsze, tak właśnie powinno być”. Dotarło do mnie wówczas, że nikt nie pozna mnie i moich potrzeb lepiej niż ja sama, nikt nie będzie bliżej mojego ciała i mojej seksualności, nikt nie zadba bardziej o moje bezpieczeństwo w tym aspekcie, dlatego wręcz powinnam zainteresować się sobą, bo to wszystko to JA. Jak więc miałam otworzyć się na seksualność drugiego człowieka, skoro na własną nie byłam otwarta? Nie twierdzę, że zmiana była natychmiastowa, dochodzenie do pewnych rzeczy często wiąże się z procesem. Efekty są jednak warte tej pracy.
Co nie zmienia faktu, że na swojej drodze mierzyłam się z całą masą innych seksualnych mitów, którymi pewnie wkrótce się podzielę, niejeden jeszcze przede mną. Mogę jednak powiedzieć, że seks bez orgazmu jest równie świetny, co ten z. I nie ma znaczenia – solo czy w duecie*.
* A zainteresowani mogą wybrać tercet, kwartet i każdą inną możliwą konfigurację – jeżeli tylko mają na to ochotę. Tak też będzie fajnie.
Jest to pierwszy tekst opublikowany w ramach konkursu z Lelo.
