Odsłoń cipkę na Wawelu! O rytuale ana-suromai w praktyce

Redakcja ShapeMeUp: Skąd wziął się pomysł na organizowanie operacji ana-suromai? Czy był to wynik umniejszania roli kobiet w życiu społecznym? Jeśli tak – co przelało czarę goryczy? Jak długa była droga od pojawienia się pomysłu do jego realizacji?

Ania Kuśpiel: 13 listopada 2014 r. dostałam wiadomość od Iwony Demko – asystentki w pracowni rzeźby na krakowskiej ASP- w mailu zapraszała mnie do zrobienia wspólnego zdjęcia wraz z innymi studentkami i absolwentkami z ASP w akcie ana-suromai przed Akademią. To symboliczne miejsce miało pokazywać kobiecą moc na Akademii. Ja zgodziłam się od razu! Solidarność z kobietami była dla mnie bardziej ważna niż skrępowanie związane z rozebraniem. Akt ana-suromai był mi już wcześniej znany właśnie za sprawą Iwony która inspirowała się nim w swojej twórczości artystycznej, szyjąc rzeźby kobiet z uniesionymi spódnicami, ukazujące swoje narządy płciowe. Każda z uszytych kobiet miała piękne i wyjątkowe łono wykonane z pluszu, miękkich materiałów, były przyozdobione cekinami i koralikami.

Ku mojemu zaskoczeniu większość studentek nie podzieliła mojego entuzjazmu. „Nie pokażę cipki na ulicy!” – słyszałam. Ale ja nie odbierałam tego tak powierzchownie. Dwa dni później spotkałyśmy się pod akademią – po świcie, koło siódmej rano. Było nas pięć. Stanęłyśmy w centralnej części Placu Matejki, przy którym stoi główny gmach Akademii i Wydział Rzeźby, z którym jesteśmy związane. Przełamałyśmy swoje bariery. Po kilku próbach z samowyzwalaczem i nerwowym obserwowaniem, czy nie ma kogoś za blisko nas, udało się – było pierwsze zdjęcie. Od razu zaczęłyśmy snuć plany, gdzie wykonamy kolejne fotografie, by zapładniać wszystkie sfery życia kobiecością!

Do kolejnego zdjęcia zapraszałyśmy już wszystkie kobiety. W tym celu, wspólnie z dotychczasowymi uczestniczkami, przygotowałyśmy informacyjny zin, którego rozsyłałyśmy mejlowo. Wyjaśniałyśmy w nim pochodzenie aktu ana-suromai i przedstawiałyśmy jego słuszność. Mejle zwykle pozostawały bez odpowiedzi. Niektóre kobiety wspierały ideę, ale tłumaczyły się brakiem odwagi. Czasem pisały, że to zbyt szalone, kontrowersyjne, że boją się konsekwencji. Że wcale nie czują się takie uciśnione, że nie widzą potrzeby takiej akcji. Albo, że może wzięłyby w niej udział, ale chłopak im nie pozwoli (?!). Kilka się wahało, zmieniając zdanie pod wpływem emocji. Niektóre się umawiały, ale ostatecznie nie przychodziły.

Przyznam, że uczestnictwo w tych akcjach wcale nie należało do lekkich, ale cel był ważniejszy od niedogodności. Akcje, w których brałam udział, odbywały się zimą i niskie temperatury naprawdę nie ułatwiały nam zadania. Najtrudniej było na Kopcu Wandy – śnieżnie, mroźno i wietrznie. Uczestniczyłam w pięciu pierwszych akcjach dopóki pomieszkiwałam i studiowałam w Krakowie. W sumie do tej pory odbyło się ich 13. Rotacyjnie wzięło w nich udział kilkanaście kobiet.

Zdjęcia zwykle wykonywane były skoro świt, kiedy na ulicach nie było zbyt wielu ludzi. Samo podniesienie spódnic trwało około dwóch sekund. Uznawałyśmy, że ktoś, kto nawet to zobaczy, nie uwierzy swoim oczom i stwierdzi, że mu się coś przewidziało (śmieje się).”