Ja przed moją miesiączką

Gdy dowiedziałam się o miesięcznym konkursie to zaczęłam się zastanawiać nad swą miesiączką. Wiele tekstów o niej przeczytałam. Niektóre autorki rozpisywały się o celebrowaniu tego czasu; w mojej ocenie – chore! Doskonale za to rozumiałam te umęczone całym tym babraniem się we krwi! Czy aby na pewno nie przesadzam z tym negatywnym nastawieniem? Zacznę od początku. Jako jedna z ostatnich w klasie, w wieku 13 lat dostałam okres. Cieszyłam się, że w końcu jestem kobietą. Z dumą na wuefie będę mogła zgłosić niedysponowanie, koleżankom pożalę się, że ciotę mam, brzuch boli – och och – okropieństwo. Ale duma była! Szybko minęła. Duma oczywiście.

Jeszcze jako dziecię z głową pełną pomysłów postanowiłam przetestować podpaski tak jak pani z reklamy. Podkradłam mamie podpaski sztuk dwie, koperty w tej samej ilości. Potrzebna też była woda zafarbowana atramentem, bądź niebieską farbką (bo ja nie jeden, a kilkadziesiąt razy dawałam szansę tym podpaskom z reklamy!) i nożyczki. Chyba każdy kojarzy ten motyw z telewizji. Młoda, naiwna polewałam nieszczęsne podpaski wodą. Wsadzałam do koperty… Niestety moja mama jakieś oszukane sztuki trafiała, bo wszystkie po wsadzeniu do koperty rozwalały mi całą sztuczkę. Koperta mokra, ja zamieniona w smerfa, nawet nie było sensu nożyczkami tego traktować. Przy kolejnych podejściach do podpaskowego eksperymentu postanowiłam wykazać się geniuszem i nalać na to mniej wody. Przemakało draństwo! Czułam się oszukana przez panią z telewizji, a mamie głęboko współczułam takich atrakcji. Chociaż nie do końca wiedziałam, co to okres i do czego tak naprawdę owa podpaska ma służyć.

Jak już dostałam miesiączkę, to głowę miałam pełną obaw. Gdy nadchodziły te dni, to przewiązywałam sobie bluzę w pasie. Strasznie bałam się, że podpaska odznacza mi się przez spodnie. A jeszcze jakby to przeciekło! Trzeba było chuchać na zimne. Co miesiąc miedzy nogami pojawiała mi się ona: podpaska. I to nie jakaś gruba, napakowana watą. Najcieńsza z najcieńszych, a mimo to przeszkadzała okrutnie. Musiałam śmiesznie wyglądać, chodząc w lekkim rozkroku. Mamę ostrzegłam, że jak powie wszystkim w rodzinie o tym, że „w końcu jestem kobietą” to koniec z nami. Odchodzę z rodziny!

Tampon… pierwszy raz miałam przyjemność użyć go, gdy okres postanowił mnie zaskoczyć szybszym przybyciem. Jestem sobie na koncercie, sielanka, chce mi się siusiu idę do toalety a tam masakra! Szok. Myślę sobie: skubaniutki z zaskoczenia bez żadnych oznak mnie nawiedza. Biegnę do koleżanki po wsparcie podpaskowe, a ta ma do zaoferowania tampony. Bez większego wybrzydzania brałam, co było. Lecę do WC i myślę, jak ja mam to w siebie wpakować. Ulotka pomogła. Jednak po wyjścia z kibelka wyglądałam jakbym przed chwilą miała okazję zamordować kogoś. Ręce uwalone krwią po same łokcie. Może krótko krwawię za to bardzo obficie. Pozwoliłam sobie na westchnienie i stwierdzenie, że to jest obrzydliwa czynność. Toaleta była koedukacyjna. W toalecie obok akurat był kolega, który do dzisiaj zachodzi w  głowę, cóż za czynność mnie wtedy tak zniesmaczyła.

Już nie chodzę dziwnie, zaprzestałam też maskowania tyłka bluzą. Za to rozpaczam jaki ciężki jest los kobiety. Oczywiście rozpacz pojawia się wraz z okresem. Ku zaskoczeniu wielkiemu mija wraz z nim; cieszę się, że krwawię tylko trzy dni, z czego pierwszy jest najgorszy. Dwa tygodnie PRZED urozmaicone mam takimi atrakcjami jak niesamowity ból brzucha, promieniujący na nogi, mdłości, wahania nastroju. Tabletki przeciwbólowe łykam z taką częstotliwością, że zaczynam się zastanawiać, gdzie to przedawkowanie, którym straszą na ulotce. Robię się wtedy napuchnięta, bolą mnie piersi i te biegunki… Seppuku wydaje się kuszące. Po dwóch tygodniach tortur, mam trzy dni babrania się w mojej własnej krwi i następują dwa tygodnie relaksu. Straszny cykl.  Uwielbiam wtedy leżeć w łóżku, zwinięta w kłębek. Słucham muzyki, czytam książkę. Nie ma mnie dla nikogo. Przez trzy dni jestem aspołeczna, zamieniam się w trupa, który zabija za najmniejsze przewinienie. A wtedy wszystko, dosłownie wszystko jest tym najmniejszym przewinieniem.

Jak wspominałam okres sam w sobie nie jest koszmarem, a w dużej mierze nastawienie do niego mam takie a nie inne przez ten czas PRZED, który strasznie uprzykrza mi normalne funkcjonowanie. Nie zamierzam go lubić, celebrować i rozpływać się nad tym, że macica daje mi nieźle popalić ogromniastymi skurczami! Rozpaczać też nie zamierzam, mimo że to trudny czas. Jestem kobietą, taki mój urok.

Tekst ukazał się w ramach miesięcznego konkursu.