Granice

Pamiętam rozmowę z koleżanką na temat naszych związków, w których częste są wielomiesięczne okresy, gdy od partnerów dzielą nas setki kilometrów. Chciała wiedzieć, czy nie czuję pokusy wobec wszystkich tych mężczyzn, których mam na wyciągnięcie ręki. Innymi słowy: jak sobie radzę z pożądaniem.

Odpowiedziałam, że zwracam na nich uwagę bez wyrzutów sumienia. Związek z wybranym partnerem nie sprawił, że jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki przestali mnie pociągać. Zdarza mi się fantazjować o seksie z nimi, flirtować, wybierać się gdzieś tylko we dwoje. Jakie było jej zdziwienie, gdy dodałam, że mój partner wie o tym i ani nie uważa flirtu za zdradę, ani nie czuje potrzeby sankcjonowania moich fantazji. Wręcz przeciwnie, biorąc pod uwagę to, jak bardzo sprowadziłam swoją seksualność do podziemia w okresie, zanim go poznałam, jest uradowany, że już nie praktykuję samocenzury wobec tego, o czym chcę marzyć.

Flirt okazał się być jeszcze bardziej kontrowersyjnym tematem. Czy jest już zdradą, czy też jeszcze nie? Myślę, że nie chciałabym się wyrzec tego dreszczyku, który wiąże się z wymianą zaczepnych spojrzeń i uwag, piciem wina z jednego kieliszka, wspólnym tańcem.

Potencjalny zakaz mógłby mieć różne uzasadnienia. Może owi mężczyźni nie wiedzą, że jestem z kimś związana i flirtując, zwodzę ich? Otóż nie. Mamy jasny obraz wzajemnych powiązań. Śmiem twierdzić, że właśnie owa z góry przewidziana niedostępność stwarza najlepsze warunki do flirtu. To sytuacja na wzór średniowiecznego ideału miłości dworskiej, gdzie relacje miały być trawione nieugaszonym pragnieniem, a obiekt fascynacji był nieosiągalny z powodu swej pozycji lub małżeństwa. Z jednej strony ciekawość i lepki sok zakazanego owocu, a z drugiej gorzki smak zanegowanego spełnienia. Oddanie się flirtowi i najdzikszym fantazjom o drugiej osobie przychodzi tym łatwiej, im większa świadomość, że nigdy nie przyjdzie nam zweryfikować wyidealizowanego obrazu.

A może pomimo określonych reguł, flirt jest igraniem z ogniem? Obawy, że zacznie się na niecenzuralnych żartach, a skończy w sypialni, są obce osobie pewnej swoich uczuć i partnerowi, który darzy ją prawdziwym zaufaniem.

W sytuacji, kiedy relacja sprowadza się do fizycznej wyłączności, złamanie tej zasady pozbawia związek racji bytu. Gdy jednak więź partnerów składa się z różnych elementów, fizyczny akt zdrady może być tylko namacalnym znakiem zbudowania z inną osobą relacji ważniejszej od tej pierwotnej. Jeśli miałabym obawiać się flirtu, to tylko w kontekście niekontrolowanego zaabsorbowania drugą osobą, kierowania energii na budowanie relacji z nią zamiast z partnerem. Czy emocjonalne zbliżenie się do kogoś bardziej niż do naszej drugiej połowy nie jest w istocie zdradą poważniejszą od chwilowego poddania się pożądaniu ciała?